‘A BLOODLINK
WITH ROCK’N’ROLL!’
| Hoe vaak zal het voorkomen dat het Nederlandse muzikanten wordt gevraagd om de wereld rond te touren als begeleidingsband van een levende gitaarlegende en –pionier, de uitvinder van het powerchord...? Die ‘levende legende’ is in dit geval niemand minder dan Link Wray, en volgens de overlevering was hij zelfs de eerste gitarist die een vervormde gitaar op de plaat zette! Voor die tijd zeiden opnametechnici ‘die gitaar vervormt, die moet zachter’ maar Link Wray was de eerste die luid en duidelijk ‘fuck it’ zei, gaten prikte in de tweeters van z'n versterker, en zo tòch vervormd opnam: de scheurgitaar was geboren. Aan het eind van het nummer draaide hij ook de tremolo nog aan (ook een nieuwigheid voor de meesten die het hoorden), maar met dank aan Link Wray hebben gitaarverstekers nu meestal vervorming als standaard-effect: een niet meer weg te denken geluid. |
|
LINK WRAY, die de scheurgitaar lanceerde. 7" op Epic, Link met coole Danelectro: |
En dan hebben we het over het nummer "Rumble" uit 1957, van Link Wray and his Raymen, een nummer dat bij nogal wat Amerikaanse radiostations werd geboycot ‘vanwege de onmiskenbare seksuele lading’. En dat bij een instrumentaal nummer! Het nummer werd ook met 'gang-violence' geassocieerd, maar verkocht desondanks een slordige paar miljoen exemplaren. Link Wray werd hiermee de aartsvader van alles wat hard en heftig is – van the Who tot the Sex Pistols, en van de Ramones tot Motörhead tot Tool tot... (en ga zo maar door). Na Rumble maakte hij nog een handvol hits met nummers als Rawhide, Slinky, The Ace Of Spades... In de jaren zeventig werd Link door de punk herontdekt; daarnaast nam hij twee LPs op met (ex-Tuff Darts) zanger Robert Gordon ,waarop we het door Springsteen voor dit duo geschreven 'Fire' vinden -- en natuurlijk 'Red Hot' ("My gal is red hot, your gal ain't doodle a squat!"). Voor alle garage-punkers is Link natuurlijk zéker het grote voorbeeld. Onder de fans van Link Wray vind je uiteraard Lux Interior & Poison Ivy van The Cramps, ook The Fuzztones en bijvoorbeeld de underground-held Billy Childish, maar ook grotere namen als Bob Dylan, John Lennon, Lemmy, Sid Vicious, Elvis Costello, Pete Townshend van The Who ("zonder Link was ik geen gitaar gaan spelen"), Bruce Springsteen, David Gilmour… èn zowaar regisseurs als Quentin Tarantino, die de dreigende instrumentals van Link Wray bijzonder effectief wist te gebruiken in zijn films (bijvoorbeeld in Pulp Fiction). Ook in Desperado en Independence Day hoor je zijn gitaar. |
|
Als naar aanleiding van deze plotselinge, hernieuwde aandacht voor zijn muziek een paar jaar geleden Link Wray weer wil gaan toeren (op z’n 68e!) is hij op zoek naar een stel jonge honden om de wereld nog minstens één keer op z’n grondvesten te laten schudden. Link hoort goede berichten over de Nederlandse garageband the Ace-Tones, waarvan enkele leden Europa hebben rondgetoerd met Rudi Protrudi van the Fuzztones (USA) onder de naam Link Protrudi and the Jaymen. Dit hobby-bandje van Protrudi speelt voornamelijk materiaal van Link Wray (en daarnaast ook sleazy striptease-nummers en oriëntaals klinkende surf), zij doen dat met behoorlijk wat succes, en het is dan ook niet eens zo verwonderlijk dat Wray zelf, na letterlijk anderhalf keer samen repeteren, vol enthousiasme óók op pad gaat met deze Ace-Tones/ex-Jaymen, Eric Geevers (bas) en Rob Louwers (drums) – muzikanten nog niet half zo oud als hijzelf! – en wel onder de toepasselijke naam Link Wray and his Ace-Men.
De samenwerking met zijn nieuwe band bevalt Wray zo goed dat de heren mogen blijven. Sterker, ze worden ingevlogen naar Engeland voor het opnemen van een CD (‘Shadowman’, Ace Records UK, 1997) die algemeen en wereldwijd wordt gerecenseerd als de beste Link Wray-plaat in jaren; na de eerste tour volgen er meer, er verschijnt een video (‘The Rumble Man’) en daarna een live-CD (‘Walking Down A Street Called Love’, beide Visionary UK, 1998), er wordt meerdere malen opgetreden voor de BBC, en het touren brengt Link Wray and his Ace-Men tot in Australië aan toe – inclusief TV-optredens aldaar. Overal vertelt Link Wray dat deze line-up de beste is sinds ‘the original Raymen’ waarin hij vroeger speelde met zijn inmiddels overleden broers en Shorty Horton. ‘Pure rock’n’roll hoodoo’, ook als bij een Fins/Engelse tour Rick Finck voor bassist Eric invalt (en daar zijn baan voor opzegt!). |
|
|
The X-Ray Men, eerste line-up: Rick, Eric, Rob |
Ook op zijn laatste CD (‘Barbed Wire’, Ace Records UK, september 2000) wordt Wray weer begeleid door z’n twee Nederlanders (op de hoes nota bene ‘a Danish band’ genoemd). Eind jaren negentig heeft Link voor tours in de VS en Canada een vaste Amerikaanse band waarmee hij regelmatig optreedt tot vlak voor zijn dood op 5 november 2005. |
| Nadat Rick de bas tijdelijk aan Sjoerd de Geus had overgedragen is Rick weer terug, en is het weer een kwestie van alle remmen
los; de gitaar gromt en giert, de energie spat van het podium, en het is
ineens weer duidelijk waarom dit soort muziek vroeger ‘gevaarlijk’ werd
genoemd. THE X-RAY MEN drijven niet op conservatorium-kunstjes, ze doen
niet aan uitgekiende podium-acts, ze hebben geen twintig verschillende
gitaren klaarstaan, en ze hangen geen hele verhalen op tussen de nummers
in: de muziek is rauw, hard, puur, heftig – en het fanatieke enthousiasme
waarmee het allemaal in hoog tempo het publiek wordt ingeslingerd doet de
rest.
Een nieuwe CD wordt nog wel een keer opgenomen, maar live spelen is waar deze band om draait.
GA NAAR ONZE AMERIKAANSE MIRROR-SITE
|
"Demonstrational Recordings": 5 tracks plus 1 'additional track', met uitklaphoes, reeds gunstig besproken in de Music Maker (lees maar!) ondanks een compromisloze 3-sporen-opname...
|
"They don’t play like the real thing – they were part of it!"
THE X-RAY MEN:
ERIC GEEVERS – gitaar
RICK FINCK – bas
ROB LOUWERS – drums
INFORMATIE & BOEKINGEN: spod@xs4all.nl
NOW, CHECK OUT THE PLACE TO BE FOR GARAGE
MUSIC... PREPARE TO ENTER:
