foto: Eric

Worden er foto's gemaakt? Ha! Die aandacht wil ik óók wel. En als ik maar vaak genoeg door het beeld loop, sta ik vanzelf een keer mooi op de foto.

Deze foto komt uit de serie 'Maaike met diverse gitaren', één van de weinige kleuren-series overigens. Meestal liep Tijger niet zo mooi door het beeld, maar ging hij daar liggen waar hij nèt in de weg lag, of hij wilde absoluut op schoot (bij fotograaf of gefotografeerde).

Dat laatste moet je niet licht over denken. Tijger wil op schoot hield in: Tijger gáát op schoot. En als er geen schoot is dan wordt die gemaakt, met een paar scherpe klauwtjes om de wens kracht bij te zetten. Zo zat Napoleons-bassiste Joke ooit met een (grote) basgitaar op schoot, wat zo'n vijf bij vijf centimeter knie overliet - maar Tijger sprong en zette zich ferm vast op die knie. Schoot! Nu!

Had Tijger zo'n bui dan was het zelfs geen doen om bijvoorbeeld je schoenen aan te trekken. Elk been dat een hoek van minder dan 90 graden met de grond maakte was een potentiële schoot. Dit is, ik zeg het in alle oprechtheid, niet overdreven.

Gelukkig duurde dit soort obsessies meestal niet langer dan een week of twee (waarna een nieuwe obsessie zich manifesteerde: op-het-bureau-liggen-ook-als-daar-geen-plaats-is, bijvoorbeeld...).

Spinnen deed Tijger überhaupt op vol vermogen; hoewel hij de laatste jaren behoorlijk mager werd bleef er blijkbaar genoeg klankkast over om verschrikkelijk hard te spinnen. Ook tijdens het eten, wat een spectaculaire mix van gespin, gekauw en gepruttel veroorzaakte (een soort 'hardop spinnen' als het ware).

Een manier van spinnen kortom waar je 's nachts wakker van wordt.

foto: Regina

foto: Eric

Waarschijnlijk was Tijger dement (of de katse variant ervan), want tijdens wasbeurten raakte hij al snel kwijt wat hij al had gehad en wat niet. En 's ochtends maakte hij me wakker om een uur of, nouja, wanneer het licht werd - om eten te krijgen - en als hij dan eten had gehad en weer was ingedommeld duurde het niet lang of hij werd opnieuw wakker: hee... ochtend! Tijd om een hapje eten te krijgen... laat ik daar eens om gaan vragen.

Dit kon zich enkele malen herhalen. En dat 'vragen' was tamelijk onbescheiden - luid miauwend! In z'n katte-hersentjes zat vroeger donders goed het besef van 'ik hoor hiermee te wachten tot ik koffie ruik', maar gaandeweg werd hij toch wat onbescheidener, en toen hij nog op de hoogslaper kon klimmen (via ingenieuze omwegen soms) gebeurde dat vragen ook regelmatig door klauterpartijen over slapende mensen, het meppen tegen tenen of enig verwachtingsvol gespin (zie boven).

Dat klimmen (en springen) op de hoogslaper bleef hij doen, ook al ging het niet zo best meer. Op het laatst heb ik alle klauterwegen die hoger waren dan veilig was gebarricadeerd, want het klimmen was al tamelijk do-or-die... maar de weg van hoog naar laag eindigde steeds vaker in een wat onbeholpen half-vallen.

Over klimmen en springen gesproken: Tijger heeft nooit een sprong naar het aanrecht gewaagd, wat voor lekkers er ook op lag! Natuurlijk was het wel zaak om op te letten in de keuken, want hij kon zeer vasthoudend om benen draaien. Daarbij: alles wat op de grond werd neergezet was voor hem. Aangezien ik geen eettafel heb (en de methode 'bord op schoot' prefereer) moest de regel 'wat op de grond staat is voor de kat' héél erg duidelijk gemaakt worden aan mensen die bleven eten (een niet echt vaak voorkomend iets, gezien mijn nogal radicale culinaire analfabetisme).

Tijger deed een moord voor Maaike's spaghetti met vissaus!

Als je goed kijkt zie je op de gitaarhals een kattepootje. Geen pootafdruk van Tijger - dat zit zo: toen ik ooit begon te denken over een tatoeage moest dat een kattepootje worden. Poes Minet (die overigens de respectabele leeftijd van 21 heeft bereikt) was gaarne bereid om, met een in boter ge'doopt' pootje, zo'n afdruk op een papiertje te zetten. Dat is inderdaad mijn tattoo geworden, Minet leeft al ruim tien jaar niet meer, en het kattepootje is nu een soort logo'tje geworden voor dingen die ik de wereld in slinger (Cat's Paw Records bijvoorbeeld).

Hier kan je zien dat Tijger een beetje last kreeg van... ja, een soort staar waarschijnlijk. Eerst z'n rechteroogje dat een grote(re) pupil bleef houden bij fel licht, later hele grote pupillen in beide ogen. Volgens de dierenarts zag hij misschien niet meer zoveel, maar tot de laatste week zag hij in elk geval genoeg om een toegegooid hapje feilloos te volgen en op te knagen. Nouja, feilloos... meestal wel.

En hij zag nog genoeg om zich wezenloos te schrikken van mijn silhouet toen ik een keer, tegen het licht in, de keuken inliep met twee katte-oortjes op m'n hoofd (don't ask...). Hij dook plat op de grond in een reflex van 'sodeju - help, dàt is een knoert van een super-kat...!' 

foto: Eric

foto: Eric

En toen kwam het moment dat Tijger 'op' was. Niet zomaar ineens, natuurlijk: hij werd om te beginnen vréselijk mager, zo erg dat de dierenarts bij een controle zei: je mag 'm wel hier laten...

Nou: mooi niet. Doodgaan doen we thuis wel, en er werd met de dierenarts afgesproken dat eventuele hulp bij het opzoeken van de eeuwige muizenjachtvelden ook thuis zou worden gegeven.

Dat gebeurde op 17 november 2000, op een maandje na een jaar nadat de dierenarts had gezinspeeld op 'een spuitje'. De foto's links en hieronder zijn genomen vlak voor de dierenarts kwam...

Maar op een gegeven moment haalde hij ook dat niet meer. Opstaan werd moeilijk en op een gegeven moment te moeilijk - en dat is geen katwaardig bestaan meer. Toen heb ik een hele nacht naast hem gelegen (ik in een slaapzak op de grond), en af en toe tilde ik hem op m'n borst, waar hij zich dan nestelde. Ik heb hem nog één keer zachtjes verteld hoe hij als bang katje bij me binnenkwam (weet je nog, jochie?) en hoe blij ik was dat hij na weken het lef had om op bed te springen. Alle verhalen nog eens aan hem verteld... Tijger snapte het misschien allemaal niet zo meer, maar hij lag nog wel te spinnen als ik 'm achter z'n oortje krauwelde. Ik durfde niet zo in slaap te vallen, bang om hem pijn te doen als ik me om zou draaien.

En als hij naast me lag, met mijn hand bij z'n koppie (voor hem om aan te snuffelen of een likje aan te geven), ging 'ie slapen... ik ook, hazenslaapjes - wat moet je ook anders. Pijn had hij niet, althans niet merkbaar (zachtjes onderzoeken op eventuele pijnlijke plekken werd ervaren als 'aaien!' en 'aandacht!').

Tijger hoorde niet zo veel meer, maar na de foto rechts maakte ik hoog-piep-fluitende geluidjes met m'n tanden en lippen, langs de zoeker van de camera naar hem kijkend... en ja...

foto: Eric

foto: Eric

...dat hoorde hij nog. En hij keek me aan, met z'n grote ogen.

Toen ik 'm probeerde te voeren (lust je dit nog, hee?) beet hij op het theelepeltje, waarna ik hem wat blikvoer serveerde op mijn rechter ringvinger. Met onverwacht élan hapte Tijger toen toe, zijn hoektand tot het tandvlees in mijn vinger borend. Nou, dat is dan maar voor alle keren dat ik je een uurtje te lang alleen heb gelaten, zei ik terwijl ik probeerde z'n bekje open te doen. Zonder succes! Pas toen hij een tweede hap wilde nemen kon ik m'n vinger terugtrekken. Het littekentje zit er nog (en ik hoop dat het er nog lang zal zitten).

Tenslotte kwam de dierenarts.

Een klein prikje gaf een lichte narcose, lekker slapen dus, en voor hij wegzakte gaf Tijger me nog een likje over mijn voorhoofd.

Requiescat.